Ο βίαιος δίσκος στο κέντρο του ουρανού και τα κέρματα μέσα στην τσέπη μου ακτινοβολούν την ίδια ενέργεια απ’ την κόλαση. Το γνωρίζω αυτό επειδή είμαι ξύπνιος εδώ και πέντε μέρες. Ξέρω πως είμαι ξύπνιος εδώ και πέντε μέρες επειδή όταν βγήκα στο μπαλκόνι μου σήμερα το πρωί όλα τα κτήρια της πόλης κατέρρευσαν. Αυτό μου φάνηκε σαν κάτι που μπορεί να θεωρηθεί λόγος ν’ ανησυχήσει κανείς, οπότε κάθισα κάτω να γράψω την διαθήκη μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Τις κούπες του καφέ και την γραφομηχανή μου, τα αφήνω, δεν ξέρω, σε όποιον μπορεί να ουρλιάξει δυνατότερα. Την συλλογή μου από άδεια μπουκάλια μπύρας, την αφήνω στον σπιτονοικοκύρη μου. Την βιβλιοθήκη μου την αφήνω στους άστεγους του Κοτμπούσερ Τορ. Την τραπεζική μου κάρτα, επίσης. Την σεξουαλική μου αβεβαιότητα, την κρατάω για τον εαυτό μου. Την αγάπη μου την αφήνω στους αυτόχειρες. Την εξάρτηση μου από τα ναρκωτικά, την αφήνω στους μπάτσους, να μεταλλαχθούν και να ψοφήσουν. Το μίσος μου το κρατάω κοντά στην καρδιά μου. Την καρδιά μου την αφήνω στο κέντρο της γης. Το πένθος μου. Πφφ. Το πένθος μου που έχει το μέγεθος αυτού του μικροσκοπικού ρατσιστόνησου στο οποίο γεννήθηκα, το συμπιέζω, το μεταμορφώνω σε κάτι σαν την άγρια και συλλογική απάνθρωπη χαρά των γλάρων που κυκλώνουν την πόλη με μια φρενίτιδα μεγαλύτερη από το. Πω whatever. Η καρδιά είναι τόσο lame μεταφορά. Και τόσο λυπηρή, η ιδέα να την θάψω μέσα στην γη, ενώ θα μπορούσα απλά να της βάλω φωτιά μέσα στο κόκκινο σημείο του Δία. Για παράδειγμα. Τις αισθήσεις μου. Για παράδειγμα. Τις πέντε αισθήσεις μου τις αφήνω στα αόρατα φεγγάρια του Πλούτωνα, σαν μια ομάδα από αστέρια που έχουν εκραγεί και σβήσει, σαν τους γλάρους της πόλης, τρεμοπαίζοντας μέσα και έξω από τον χρόνο των ημερολογίων, εκεί όπου οι κούπες του καφέ, και οι γραφομηχανές, και οι συνήθειες, και όλα τα υπόλοιπα γίνονται ένας βίαιος δίσκος από κόμπους και από όγκους παγιδευμένους κάπου πολύ μακριά από τον γνωστό κόσμο, επειδή προφανώς μετά από πέντε μέρες χωρίς ύπνο, η καρδιά σου μπαίνει σε κάποιους πολύ ενδιαφέροντες και άγνωστους ρυθμούς, και οι συνδέσεις σου με την γη και με τις πέντε αισθήσεις σου, τεντώνουν όλο και περισσότερο και σκέφτομαι σε αυτό το σημείο το κείμενο του Will Alexander «Mια Σημείωση για την Διάσταση του Φαντάσματος», δεν ξέρω άμα το ‘χεις διαβάσει, εκείνος γράφει κάπου για αυτές τις πέντε μέρες που λείπουν από το ημερολόγιο των Μάγια, που απ’ ότι φαίνεται είναι η στιγμή που τέρατα και δηλητήρια θα εμφανιστούν, και δεν ξέρω πολλά για το ημερολόγιο των Μάγια, αλλά μετά από πέντε μέρες χωρίς ύπνο ξέρω πολλά για φαντάσματα και τέρατα και δηλητήρια, και πολλά για το πώς οι πέντε μέρες που λείπουν, μπορεί να σημαίνουν κάτι για την μοίρα των ίδιων των πέντε αισθήσεων, και για το πώς αυτές οι πέντε αγνοούμενες αισθήσεις έχουν πέσει θύματα απαγωγής και κρατούνται χωρίς λύτρα σε κάποιο άκυρο νησί βαθιά μέσα στο κέντρο κάποιου καπιταλιστικού αστρολογικού συστήματος. Το μικρό μου ρατσιστόνησο το αφήνω στα τέρατα και στα δηλητήρια. Την διάσταση του φαντάσματος την αφήνω στους αγαπημένους μου φίλους. Τους κόμπους μου και τους όγκους μου, τους αφήνω σε αυτούς που θα σχηματίσουν την καινούργια κυβέρνηση, και οι οποίοι μπορεί και να μάθουν πόσο μικροσκοπικές, πόσο λυσσασμένες, και πόσο χαμένες, μπορούν να γίνουν οι αισθήσεις σε καθεστώς αεροπειρατείας. Πω γάμησε το. Αφήνω τα χάλια που χουν τα μούτρα μου, στους εχθρούς μου. Αφήνω το κόκκινο σημείο του Δία στους ανέργους, είμαι σίγουρος πως ξέρουν τι να κάνουν μ’ αυτό. Γάμα την καρδιά μου. Αντισταθείτε στον θάνατο από νερό. Από φωτιά και ρόπαλο επίσης. Δεν φοβάμαι τίποτα. Σας αγαπώ όλους τόσο γαμημένα πολύ.

Μετάφραση: Drang

Τίτλος πρωτότυπου: From Deep Darkness

Sean Bonney (2019). Our Death. Commune Editions