Ο νυχτοβάτης

Πέφτει ο ουρανός και καρφώνεται.

Σπάνε οι βροντεροί ήχοι το σκοτάδι σε κομμάτια.

Φώτα από την πλώρη ενός θεόρατου πλοίου, εμφανίζονται κατά μεσής της θάλασσας

-εκεί που σε καίει-

αυτοί που το’ δαν και δεν έτρεξαν, υψώνουν τις καύτρες τους από το πιο σκοτεινό σημείο της παραλίας

 -ανάμματα, σβησίματα,

 ο πόλεμος των τάσεων-

δυο φίλοι δοκιμάζουν την φαντασία τους, φτιάχνουν μια απορία 

-ασκήσεις υπομονής,

μέτρημα αποστάσεων-

γύρω από το οικογενειακό τραπέζι χαράζουν προληπτικά τα ονόματα τους πάνω σε πλάκες μαρμάρινες 

-ασκήσεις αναμονής, 

μέτρημα διαστάσεων-

μορφές από αυτό που πρόκειται να ‘ρθεί, απλώνονται και χάνονται μέσα στον άδειο δρόμο 

-δεν είναι οι μητέρες τους, δεν είναι τα παιδιά τους-

πομπές αυτοκινήτων κορνάρουνε χαρμόσυνα την άφιξη στην Νέα Γη

-ό,τι μπορούμε κάνουμε,

στο φοβερό μυστήριο-.

Ο νυχτοβάτης άνεμος

με χέρια εργατικά,

κοιτάει κλεφτά το Τίποτα,

γιορτάζει τον Κανένα,

τελετουργεί σε έγκατα 

που παίρνουνε φωτιά 

και σώματα

κεραυνοβολημένα.